این روزها سمت و سوی اخبار رسیده از ایران همه حول اخراج گسترده کارگرها و مسائل و معضلات معطوف به آن است. بازار کار در ایران ماشین تجاوز انسانی است که با ترفند گماشتگی و برده داری٬ سعی که نه٬ قصد آگاهانه به جنایت و چپاول اردوی پرولتاریا برای سود دهی بیشتر سرمايه دارد. این سود دهی از استخدام کارگران روز مزد و قراردادی با دستمزدهاى پائين شروع می شود٬ با ساعات طولانى کار و شدت کار ادامه مى يابد٬ و به مرحله تاخیر در پرداخت حقوق و جریمه ها و بالا کشيدن همان دستمزدها و اخراج ها ادامه مسیر می دهد. در واقع قانونى که عمل ميکند این تز مشمئز کننده و شنیع سرمایه داری است که میگوید: "کارگر را باید گشنه نگه داشت تا بتوان استثمارش کرد"! این تز عملا در برخورد طبقه سرمایه دار و دولت اسلامى شان در مقابله با طبقه کارگر دارد ترجمه میشود.
کارگران در بهترین حالت در مقابل ساعات طولانى کار و اخيرا در برخى جاها شيفتهاى 12 ساعته حقوقی در پایه 300 تا 400 هزار تومان دریافت می کنند. همین حقوق نیز با تاخیرها و تعویق هایی که اتفاق می افتد در زمان معین به دست کارگر نمی رسد و باعث هزار و یک مشکل در زندگی و دوندگى بيشتر کارگر میشود. این اختلال گاها زندگی خانوادگی و اجتماعی کارگر را تا ورطه نابودی پیش می برد به گونه ای که او مجبور می شود برای تامین نیازهای مالی اش با کمترین حقوق بیشترین ساعت کاری را طی کند٬ تنها از روی اینکه "مجبور" است !
لطماتی که نیروی سرمایه به زندگی شخصی کارگر می زند جبران ناپذیر است. کارفرما قصد دارد با دیر کرد در پرداخت دستمزد کارگر و تهدید به اخراج و یا اخراج ها با هراسی که در زندگی کارگر ایجاد می کند زندگی شخصی او را نیز به کنترل خود در بیاورد تا بتواند به هر شکل و نوعی که برایش در راستای سود بیشتر مطلوب تر بود اقدام به استثمار کند .
این اخراج ها و این تعویق و تاخیر دستمزدها توسط جنایتکاران بورژوازی اسلامی به معنی اخص کلمه حرکتیست سیاسی که استمرار حکومت اسلامی را با ترفند به چالش کشیدن زندگی طبقه کارگر بیمه کند. تحميل فقر براى جمهورى اسلامى هدف سياسى دارد و آن زمينگير کردن طبقه کارگر است. اتفاقی که تا امروز اگرچه ضربات مهلک و جبران ناپذیری را نیز به اردوی پرولتاریا و چهره جامعه وارد کرده اما عملا ناموفق بوده. ناموفق از اینرو که همین طبقه کارگر که با انوع و اقسام معضلات و مشکلات در زندگیش دست و پنجه نرم می کند بارها نشان داده که چگونه مسیر انقلابی خود را باز میابد و بمصاف سيستم ضد کارگرى اسلامى ميرود. این روزها دامنه اخبار و اخراج ها و حوادث و جنایتها در تعرض با کارگران از حد فراتر رفته. هر روز طبق گزارش های رسیده خبر تازه ای از جنایت های سرمایه داری به گوش می رسد. خبر جان باختن 5 کارگر در عسلویه، اخراج بیش از 2000 کارگر تابلين، سرکوب اعتصابات کارگری در شرکت ارج و سریال ناتمام معضلات کارگران مجتمع صنعتى ایران خودرو و ... همه نشان از اوج حرکت ضد کارگری اردوی سرمایه نسبت به طبقه کارگر و مردم زحمتکش است. تجاوز سیاسی که این روزها نسبت به طبقه کارگر در حال انجام است قصد نیروهای بالا دست نظام کثیف اسلامیست .
درگیر کردن مردم با معضلات معیشتی از روز اول که پایه لق این حکومت بنا گذاشته شد در دستور کار این ها بوده. سلب حقوق انسانی و مختل کردن آزادی های فردی، به چالش کشیدن موقعیت های اجتماعی و انسانی جامعه٬ همه نشان از این مهم دارد که این جمهوری اسلامی تز سیاسی اش یک محور دوار است که با سیستم چرخشی مدام از نقطه ای به همان می رسد. حرکتی که این روزها توسط همین کارگران به خوبی نمایان شده. کارگر امروز می داند که حقش را باید از این سیستم استثمارگر و جنایتکار بگیرد و در مقابل تهدیدها و تعرض های سرمایه داری سر به سکوت وا ندهد. کارگر امروز ثابت کرده که با اعتصاب ها و اعتراض های دست جمعی چه ضرباتی به سیستم سرمایه زده و تا چه حد آنها را به عقب نشینی واداشته که همین قسم حرکت هایی که در جنبش های کارگری ترجمه میشود با همه گیری اش منجر به خواسته اصلی و همیشگی اکثريت جامعه یعنی نابودی حکومت جمهوری جنایت اسلامی خواهد شد .
دورنمای این مبارزات اگر چه رنج ها و تحمل شرایط سخت و مشقت باری نیز توامان با خود دارد اما در نهایت طریقه و منش رسیدن به نقطه مطلوب "آزادی و برابری و حکومت کارگری" را در خود دارد. فشار اردوی جنایت اسلامی با سرکوب و اخراج ها و حبس ها و شکنجه ها نمی تواند مانعی برای این خواسته انقلابى جامعه باشد و تنها تشدید انزجار و تنفر از اسلام و سرمايه و حکومت بانیشان را در جامعه تشدید کرده و می کند .
ما دستهایمان را به سمتی بالا بردیم و شعاری می دهیم که هیچ آخوند و بچه آخونده و پیغمبر و پیغمبر زاده ای حتا در خلوتش هم جرات به انجامش را ندارد، ما برای پیروزی و رسیدن به هدفمان اگر چه قیمت سنگینی را می پردازیم اما خواستن را در توانستن تعریف می کنیم .
تا باد چنین باد!
